ట్యాగులు

,

ఖన్నాసర్ – సన్నపాటి దర్జీ

132

సంవత్సరన్నర తరువాత చండీఘర్ లో మళ్ళీ ప్రవేశం. పాత వాసనలను గుండె నిండా పీల్చుకొంటూ తిరుగుతున్నాను. గతంలో వేసిన అడుగు అచ్చుల్లో మళ్ళీ అవే పాదాలు వేసి ఆ రోజు ఆలోచించిన ఆలోచనలను పట్టుకోవటానికి ప్రయత్నిస్తున్నాను. చెట్లు ఆకాశంలో కబుర్లు చెప్పుకొనే చోట, గడ్డి చీల్చిన గతుకుల బాటల్లో ఆ నాటి అనుభూతులు వెదుక్కొంటున్నాను. సుఖనా లేక్ అలలను సుధీర్ఘంగా చూస్తూ చాలా సేపు నిలబడ్డాను. కొంత సంతోషం, కొంత పరవశం, కొంత దిగులు, కొంత అసంతృప్తి, కొంత వంటరితనం, కొంత నైరాశ్యంతో కూడిన ఆ పురాతన ఉద్వేగం మళ్ళీ చవి చూడాలని ప్రయత్నిస్తున్నాను. అంతమంది నా చుట్టూ ఉన్నాఎంచక్కా కాసేపు వంటరినై సంచరించాను.

సెవెన్త్ సెక్టార్ జంక్షన్ లో నిలబడి నాకు పరిచయం అయిన పరిసరాలను అదృశ్యనై పరిశీలించాను. అక్కడ నేను గతంలో సంభాషించిన వ్యాపారస్తుల కళ్ళల్లో నన్ను గుర్తించిన మెరుపు కనిపిస్తుందేమోనని ఆశగా చూసాను. ఏడాదిన్నర కాలం ఈ స్పీడ్ యుగంలో ఎక్కువే. ఈ కాలంలో ఆయా వ్యక్తుల బతుకుల్లో ఎన్ని వ్యవహారాలు వచ్చాయో, ఏయే విషయాలు ప్రాధాన్యత సంతరించుకొని నన్ను వెనక్కి తోసేశాయో! ఆఫ్టర్ ఆల్ నేనిక్కడ పరాయినే కదా.

నిట్టూర్చి వచ్చేస్తుంటే “బహిన్ జీ” పిలుపు వినబడింది.

నాకు అప్పుడు బట్టలు కుట్టిన సన్నటి దర్జీ. నా ముఖం వెలిగి పోయింది.

“బాగున్నారా?”

‘బాగున్నాను. మీరు?’ పలకరించాను.

“ఆంధ్రలో అందరు బాగున్నారా? మెటీరియల్ తెచ్చుకోండి కుట్టిస్తాను.” పాన్ పరాగ్ పక్కకు ఊస్తూ అన్నాడు.

‘నేను రేపు వెళ్ళిపోతున్నాను.’ చెప్పాను.

“అయినా పర్వాలేదు. రాత్రికి ఇచ్చేస్తాను.” చెప్పాడు.

‘నీకు నాకూ బంధం బట్టలేనా?’ అనలేదు నేను.

‘అంతకంటే ఏముంటుంది? ఆయన తన వృత్తి ద్వారానే నాకు పరిచయం అయ్యాడు. ఆ పరిచయాన్ని మనసుకి ఎలా తీసుకొన్నాననేది నాకు సంబంధించిన విషయం. బట్టలకు సంబందించినవే అయినా నాతో పలికిన నాలుగు దయగల మాటలు నేను జీవితాంతం మర్చిపోలేను ‘ నాకు నేను చెప్పుకొన్నాను.

“నిన్ను మళ్ళీ కలుస్తాను భయ్యా” చెప్పి బయలుదేరాను.

……..

కాలేజ్ కాంపస్ లోని పలకరింపుల్లో ‘అరె. నువ్వు మాయమై పోయావు కదా. మళ్ళీ ఎలా వచ్చావు?’ అనే విస్మయం కనిపించింది. మైన్ బిల్డింగ్ ముందు గులాబీ వృక్షాలను తీసేశారు. మొండిగా కనిపిస్తున్న ముందు ప్రాంగణాన్ని నిరాశగా చూశాను. డిపార్ట్ మెంట్లో నాకిష్టమైన గరీమా మాడమ్ గుర్తు పట్టి పలకరించారు. ఆమె సహజమైన బిడియంతో ఎప్పటిలాగే క్లుప్తంగా మాట్లాడారు. కానీ నన్ను చూసిన సంతోషపు ఛాయలు ఆమె ముఖంలో పసి గట్టగలిగాను.

సర్టిఫికేట్ తీసుకొని ‘ఖన్నా సర్ వచ్చారా?’ అడిగాను.

‘వచ్చారు. సెమినార్ లో ఉన్నారు.’ చెప్పారు.

కిందకు దిగి వస్తుంటే ఎదురు వచ్చారు ఖన్నా గారు. ‘ఈయన నన్ను గుర్తు పట్టక పోతే ఎలా?’ అనుకొంటూ ఆయనకు ఎదురు అడుగులు వేస్తూ ఆయన కళ్ళలోకి చూశాను. వయసు తాలూకు మతిమరుపుతో నన్ను చూసిన తరువాత ఒక్క క్షణం ఆ కళ్ళు తత్తరపాటు పడ్డాయి. మరుక్షణం కోలుకొని నవ్వాయి.

“కం టు మై ఆఫీస్” ముందకు కదిలారు.

హమ్మయ్య అనుకొంటూ ఆయన వెనుక  నడిచాను. దారిలో మా పాత క్లాస్ రూమ్ ని అద్దాల విండో లోంచి చూశాను. లోపల క్లాస్ జరుగుతుంది. అక్కడ అదిగో ఆ ఫస్ట్ రోలో జీన్స్ పాంట్, దేసీ టాప్ వేసుకొని కూర్చొని బెంగగా ముఖం ముడుచుకొని కూర్చొన్న ఆవిడ ఎవరు? నేను కాదా?

“కాఫీ తీసుకొందామా?” ఆఫర్ చేశారు ఖన్నా సర్.

తలూపి “మీ రిటైర్మెంట్ ఎప్పుడు?” అడిగాను.

“నెక్ట్స్ ఇయర్.” చెప్పారు.

ఇక్కడ 65 ఏళ్ళకు రిటైర్ మెంట్ ఉంటుంది. ‘కంప్యూటర్ నెట్ వర్కింగ్ సబ్జెక్ట్’ లో ఎక్స్ పర్ట్ ఆయన. నా ప్రాజెక్ట్ గైడ్ అప్పుడు. నుదుటి మీద చారలు స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి. రోజుకు రెండు సార్లు వాకింగ్ చేసి ఖన్నా సార్ ఫిజికల్ హెల్త్ ను ఫిట్ గా ఉంచుకొన్నారు కానీ ….

“ఐ యాం ఠైర్డ్” గట్టిగానే చెప్పారు.

ఆయన చెప్పక పోయినా నాకు తెలుసు. అబ్బాయి సెటిల్ కాలేదు. అమ్మాయి మారీడ్ లైఫ్ బాగా లేదు. ఆయన భార్యకు అల్జీమర్స్ లక్షణాలు కనబడుతున్నాయి.

‘సొంత ఇంటికి కోసం ఢిల్హీ రోడ్ లో ప్రయత్నిస్తే ఆ బిల్డర్ ఇంతవరకు మొదలు పెట్టలేదు. ఈ క్వార్టర్స్ లో రిటైర్ మెంట్ తరువాత ఆరు నెలలు కంటే ఉండడానికి లేదు.’ తల వెనక్కి వాల్చి నిసృహాగా మాట్లాడుతున్నాడు.

మూడేళ్ళ క్రితం ఒక నడివయసామే చదువుకోవాల్సి వచ్చి .. రాష్ట్రాన్ని, భాషాను, కుటుంబాన్ని వదిలి ఇక్కడకు వచ్చి ఒక నిస్సహాయ పరిస్థితిలో అవమానాలకు గురి అవుతుంటే ఈయనేనా నా ఆత్మ స్థైర్యపు లెవెల్స్ పెంచి నన్ను విజేతగా ఇక్కడి నుండి తిరిగి పంపింది?

“అంతా డెస్టినీ” నుదుటి మీద అడ్డ గీత గీస్తూ అన్నాడు. ఉలిక్కి పడ్డాను. నా గైడ్ దైవ భక్తుడు అన్న విషయం ఎప్పుడూ మర్చిపోతుంటాను నేను. ఈ సారి నేనిక్కడకు వచ్చినపుడు ఈయన ఇక్కడ ఉండరు. ఏ ఊరవతల అపార్ట్మెంట్ లోనో నేను వెళ్ళలేని స్థలంలోనో ఉంటారు. అప్పటికి ఆయన ప్రయారిటీలు ఏముంటాయో? నా ప్రయారిటీలు ఏమౌతాయో? ఒక దూరపు బంధువును ఇంటికి వచ్చి కలుస్తానని ఫోన్ చేసి చెబితే రిటైర్ అయిపోయిన ఆమె ‘వద్దులేరా. నేనిప్పుడు నిద్రపోతాను’ అనటం అప్పుడు గుర్తుకు వస్తుంది.

ఇక అప్పుడు ఈయన్ని కలవకుండానే వెళ్ళిపోతాను.

మళ్ళీ కలవాలనుకోవటానికి ఈయన్ని నన్ను కలిపే విషయం ఏముంది? అకడమిక్ సంబంధం అయిపోయింది. కృతజ్నతలు అయిపోయాయి. నా ఆలోచనలు ఈయన ఆలోచనలు వేరు. ఎక్కువ సేపు ఈయనతో మాట్లాడితే రిజర్వేషన్లకు వ్యతిరేకంగా, హిందూత్వానికి అనుకూలంగా మాట్లాడితే? అప్పుడు నేను ‘తప్పక చండీఘర్ లో కలవాలనుకొనే మనిషి’ ‘ఎప్పటికీ కలవకూడదని అనుకొనే మనిషి’ గా రూపాంతరం చెందుతాడు నిశ్చయంగా.

సన్నపాటి దర్జీ గుర్తుకు వచ్చాడు. అతని గురించి ఏమి తెలుసునని అతన్ని మళ్ళీ కలవాలనుకొన్నాను? సన్నని నవ్వు నా ముఖంలో వచ్చింది.

“మళ్ళీ కలుస్తాను మిమ్మల్ని.” చెప్పాను.