పెట్టని చెయ్యి

ట్యాగులు

లక్కీ

విపరీతమైన ఉక్కతీత. వర్షం సరిగ్గా కురవకుండా ఆగిపోయినట్లుంది. వళ్ళంతా బంక బంకగా తగులుతుంది. బుర్ర నిండా నల్ల తుమ్మ చెట్ల లాగా అరాచకంగా పెనవేసుకొంటున్న పొంతన లేని ఆలోచనలు.

నన్ను ఇంత అల్లకల్లోలం చేసిన ఆ పిల్లాడి పేరు లక్కీ. ఆరేళ్ళు నిండని బుడతడు.

నాకీ రోజు అందరి లాగా తెల్లరింది. ఫిల్టర్ కాఫీ ఘుమఘుమలు , దినపత్రిక మడతల్లో నుండి కమ్మిన సాహిత్య పేజీ వాసనల ఆస్వాదన మామూలు గానే జరిగింది.

ఎప్పటి లాగే వాళ్ళ అమ్మ వెనకాలే వడ్డేపాలెం నుండి నడుచుకొని వచ్చి బయటే బెల్ట్ చెప్పులు విప్పి లోపలికి వచ్చాడు కదా?నా దగ్గరకు వచ్చి “ ఆంటీ… మరే.. మరే… మా అమ్మ ఈ రోజు ఆలస్యంగా లేచింది. మరే…. మరే…నేనే ముందు లేచా…” అంటూ అప్రస్తుత ప్రసంగం చేసినపుడు కూడా కోపం రాలేదు. వాళ్ళమ్మ ముసిముసి నవ్వులు నవ్వుకొంటూ నేరుగా వంట గదిలోకి వెళ్ళి నాకు దోశలు వేసుకొని వచ్చింది. రెండో సారి కాఫీ కూడా తాగి లేస్తున్నాను. వాళ్ళమ్మ గొడుగు తీసుకొని బయలు దేరటం చూసి నా కోపం మొదలయ్యింది.

“ఎక్కడకు ఈ వర్షంలో?”

“లక్కి బయటకు వెళ్ళాడు. “ అంది.

“ఇప్పటి దాకా ఇక్కడే ఉండాలి కదా?”

“వర్షం రాగానే బయటకు పరిగెత్తాడు. పోయిన వారమే కదా వర్షంలో తడిచి జ్వరం వచ్చింది.”

నాకు గుర్తుకు వచ్చింది. పోయిన వారమంత వాళ్ళమ్మ రాత్రిళ్ళు నిద్ర లేకుండా కూర్చుంది. లంబాడీ డొంక లో పిల్లల డాక్టర్ దగ్గరకు ఆటోలో తీసుకొని వెళ్ళి గంటలు గంటలు ఉండి మందులు రాయించి తెచ్చుకొనింది. నాలుగు రోజుల తరువాత రక్త పరీక్ష చేయించమంటే గవర్మెంట్ ఆసుపత్రి కి వెళ్ళి క్యూలో నిల్చోని డెంగ్యూ పరీక్ష చేయించుకొచ్చింది.

వాడికి తగ్గి పత్యం తినే వేళకు ఈమెకు కళ్ళు గుంటలు పడి, ముఖం వాడి పోయి, వేలాడి పడి పోయింది. అదంతా గుర్తుకు వచ్చి కదూ నాకంత కోపం వచ్చింది.

ఎంత కోపం వస్తే మాత్రం ఎలా కొట్ట గలిగాను? ఆ దృశ్యం చేదుగా యాదికొచ్చింది.

“ఇట్రారా” వాళ్ళ అమ్మ కంటే ముందు ఇంట్లోకి గెంతు కొంటూ వస్తున్న వాడిని పిలిచాను. ఎంత సంతోషంగా వచ్చాడు నా దగ్గరకు. నేనెప్పుడు పిలవనుగా వాడిని. ఏదైనా చాక్లెట్ తెస్తే వాళ్ళమ్మకే ఇచ్చి “ వాడు అన్నం తిన్న తరువాత ఇవ్వు”. అని చెబుతాను. వాడు ఏదైనా చెప్పాలని వస్తే “ఊ,ఊ …” అంటూ ఊకొడతానే కానీ ఎక్కువ స్పందించను. వాడి చదువులో వాళ్ళమ్మకు అర్ధం కానీ విషయం కోసం నా దగ్గరికి పంపిస్తే అంత వరకు చెప్పి ఊరుకొంటాను కాని వాడి చదువు గురించి పట్టించుకోను. నా పుస్తక ఆనందం పోగొట్టుకోవటం ఇష్టం ఉండదు. అంత సంతోషంగా వచ్చిన పిల్లాడ్ని చెవ్వు పట్టుకోగానే బిక్క చచ్చిపోయాడు. చెంప మీద కొట్టగానే…గట్టిగా కొట్టానా? లేదే? చిన్నగానే కదా కొట్టాను. కానీ ఎలా చూశాడు వాడు? బిత్తరపోయి … నోటి మాట రాక… చిగురాకులాగా వణికిపోయి….చేతలు ఉడిగి పోయి … ఆ కళ్ళు ఎంత భయంతో ఇంకా చెప్పాలంటే నిరుత్సాహంతో చూశాయి నా వంక!

కొట్టి నా గదిలోకి వెళ్ళి కూర్చోన్నాను. ఏది ఏడుపు వినబడదే? వాళ్ళమ్మ స్కేల్ పట్టుకోగానే వినబడే శోకాలు, అరుపులు ఏవి? పోనీ …. వాళ్ళమ్మ చదవలేదని వీరబాదుడు బాదుతుంటే వాడు నవ్వే కిలకిలలు ఏవి? నేను కొట్టగానే ఖిన్నురాలైన వాళ్ళమ్మ మారు మాట్లాడకుండా అలా వంటగదిలోకి వెళ్ళి పోయింది ఎందుకు? పెట్టిన చెయ్యి కొట్టదా? వాడి కోసం ఎన్ని బొమ్మలు, డ్రెస్సులు తేలేదూ నేను? మరయితే నాకు ఆమె ముఖంలోకి చూడాలంటే అంత బెరుకు ఎందుకు కలిగిందో?

ఆమె మొహం నేనపుడు చూడగలిగితే ఎలాటి భావాలు కనబడేవో? మొహం చెక్కలా పెట్టుకొని ఎప్పుడూ పరధ్యానంగా ఉండే ఆమెలో అతిశయ భావాలు ఎప్పుడెప్పుడు చూశాను?

ప్రేమించి, చాటు పెళ్ళి చేసుకొని, గర్భిణిని చేసి మొహం చాటేసిన వైట్ కాలర్ ఉద్యోగి గురించి మొదట నాకు చెప్పినప్పడు ఆమె మొహంలో నిసృహ, నిస్సహాయత. పోలీస్టేషన్ ఆవరణలో … భార్య చాటున దాక్కొని … ‘నాన్న’ అని పరిగెత్తుకొని వెళ్ళిన పిల్లాడ్ని ‘ఎవర్రా నీకు నాన్న?’ అని వాడు తోసేసినప్పుడు…. వేప చెట్టుకింద బెంచి కూర్చుని ఆ పిల్ల మొహం లోకి చూశాను. ఆ మొహం కసి, కోపంతో ఎరుపెక్కినట్లు గుర్తు. కేసు వాపసు తీసుకొంటే లక్ష రూపాయలు ఇస్తామని వాడు కబురు చేసినపుడు ‘ ఎందుకక్కా నాకు లక్ష, నా కొడుకే కాదు అన్న తరువాత. నా బిడ్డను నా రెక్కలతో నేను పెంచుకోలేనా? డి.ఎన్.ఏ టెస్ట్ లోనే తెలుస్తుందిలే వాడి కొడుకో కాదో. కేసుకే నిలబడదాము’ అన్నప్పుడు గొప్ప దృఢత్వం ఆమె కళ్ళలో.

ఏమిటి ఇంట్లో ఈ నిశ్శబ్దం ? నాకు కాఫీ ఇచ్చే టైమ్ దాటి పోయింది. ఎంత బేపరువు ఈ పిల్లకు? అనుకొంటూ వంట ఇంట్లోకి వెళ్ళాను. అక్కడో సుందర దృశ్యం.

ఆ పిల్ల లక్కి కోసం బుడగ ఊదుతుంది. వాడు నోరు తెరుచుకొని, చొంగ కారుస్తూ ఆత్రంగా చూస్తున్నాడు. చటుక్కున వెనక్కి వచ్చేశాను.

కుర్చీలో కూర్చొని యధాలాపంగా చెయ్యిని చూసుకొన్నాను. ఇది వట్టి చెయ్యి. రిక్త హస్తం.